De doorbraak

Wanneer ik hier lees wat anderen hebben meegemaakt besef ik dat mijn eerste operatie van weinig belang was. Pylorusstenose bij baby's komt nogal vaak voor (plm 3:1000), de behandeling is betrekkelijk eenvoudig en de "after-effects" meestal gering.
In mijn kinderjaren had ik het nogal moeilijk met het litteken op mijn buik. Ik ben nogal terughoudend en verlegen van aard, en in mijn kindertijd hadden mijn vader en moeder vaak gasten in huis. Die hielpen vaak mee als wij kinderen na etenstijd in bad moesten, en natuurlijk kreeg ik dan vaak een vraag over de streep en stipjes op mijn buik.
De ziekte en operatie van een eerste kind is altijd vol spanning en mijn ouders hadden in 1945 tien heel moeilijke jaren achter de rug. Pas veel later kon ik een beetje begrijpen waarom zij mij nooit een echt antwoord op mijn vragen hebben gegeven. "Je was een beetje ziek en dat zal ik later wel eens uitleggen!" Mijn litteken was jarenlang iets vreemds, waarvan ik niks begreep en waarover ik me heel erg geneerde. Hartkloppingen, blozen, bang voor dokters en ziekenhuizen. Op het strand het zwembroekje gek hoog optrekken, armen altijd over elkaar, en domme kinderleugentjes: Nee, er is werkelijk niets met mijn buik!
De eerste die mij er overheen heeft geholpen is mijn lieve Helena. Zij vond dat litteken leuk, het hele verhaal over de pylorospasme interessant, haar nichtje had dezelfde operatie gehad. Eigenlijk hoefde ik me niet te schamen. Het was iets waar ik alleen zelf mee zat.
Vijf jaar later werd ik jeugdleider en deed de eerste zomer nog een belangrijke ontdekking. In die kleine groep van zo'n 15 jongens waren er twee met hetzelfde litteken en verhaal! Ik was dus niet zo "anders" en ondertussen had ik ook van alles gelezen over pylorospasme.
Door het internet is het mij nu nog duidelijker geworden dat ik lang niet de enige ben met een litteken op mijn buik. Zo veel informatie, foto’s, en verhalen van overlevenden. Sommigen moesten net als ik hun schaamtegevoelens te boven komen, anderen waren hun litteken helemaal vergeten totdat iemand er naar vroeg.
Ik stoor me al lang niet meer aan mijn buik. Als iemand op het strand even kijkt, prima. Als de kleinkinderen er naar vragen, leren ze iets meer over opa en de medische vorderingen sinds 1945.
Mijn litteken is een interessant en onontbeerlijk deel van wie ik ben, mijn leven en levensverhaal, en zelfs het verhaal van mijn ouders.

Fred

Vallen op schoolplein

Toen ik ongeveer 8 was ben ik heel vaak gevallen op het school.

Alleen bij dit litteken is het zo dat ik wel iets van 3 keer op dezelfde plek in 2 weken was gevallen.

Ik vond het altijd wel leuk om rokjes te dragen vroeger en dan droeg ik er een painty onder. En het was altijd zo dat als ik met dat rokje naar school ging tijdens het spelen op het schoolplein viel. Het was dus niet alleen zo dat mijn knie telkens helemaal open lag maar die panty zat ook altijd in die wond wat soms heel veel zeer kon doen als ik mijn panty uitdeed om het te ontsmetten. Ik weet nog wel dat zelfs mijn juffrouw van toen er zelfs over verbaast over was dat ik het telkens voor mekaar kreeg om te vallen. Ik was niet echt onhandig ik had gewoon altijd pech. Het grappige is wel dat ik nu eigenlijk bijna nooit meer een rok draag. Het litteken doet me niet zoveel. Ik let er nooit op en het maakt mij helemaal niks uit. Het zit er gewoon en een knie is niet echt een opvallende plaats.

Pauline

Brommerongeluk

Toen ik 16 jaar was heb ik een ongeluk met mijn brommer gehad. Toen het sneeuwde naderde een tegenligger met groot licht, deze verblinde mij. Ik ben in de kant gaan rijden echter toen kwam ik met mijn knie tegen een muur aan.

Het gevolg, knieschijf verbrijzeld, bovenbeen gebroken, heupblessure.

Drie foto' s van littekens betreffende deze gebeurtenis.

1- litteken op mijn knie, deze hebben ze moeten maken om mijn knieschijf weer aan elkaar te zetten.

2- bovenbeen, deze hebben ze moeten maken om mijn bovenbeen aan elkaar te zetten.

3- heup/bil, deze hebben ze moeten maken om een roestvaststalen pen van ongeveer 40 cm in de binnenkant van mijn bot (het bot is hol, gevuld met merg) te zetten. Deze is later weer verwijderd.

Ik heb me nooit erg veel aangetrokken van mijn littekens. Ze horen bij mij.

Peter B