In mijn kinderjaren had ik het nogal moeilijk met het litteken op mijn buik. Ik ben nogal terughoudend en verlegen van aard, en in mijn kindertijd hadden mijn vader en moeder vaak gasten in huis. Die hielpen vaak mee als wij kinderen na etenstijd in bad moesten, en natuurlijk kreeg ik dan vaak een vraag over de streep en stipjes op mijn buik.
De ziekte en operatie van een eerste kind is altijd vol spanning en mijn ouders hadden in 1945 tien heel moeilijke jaren achter de rug. Pas veel later kon ik een beetje begrijpen waarom zij mij nooit een echt antwoord op mijn vragen hebben gegeven. "Je was een beetje ziek en dat zal ik later wel eens uitleggen!" Mijn litteken was jarenlang iets vreemds, waarvan ik niks begreep en waarover ik me heel erg geneerde. Hartkloppingen, blozen, bang voor dokters en ziekenhuizen. Op het strand het zwembroekje gek hoog optrekken, armen altijd over elkaar, en domme kinderleugentjes: Nee, er is werkelijk niets met mijn buik!
De eerste die mij er overheen heeft geholpen is mijn lieve Helena. Zij vond dat litteken leuk, het hele verhaal over de pylorospasme interessant, haar nichtje had dezelfde operatie gehad. Eigenlijk hoefde ik me niet te schamen. Het was iets waar ik alleen zelf mee zat.
Vijf jaar later werd ik jeugdleider en deed de eerste zomer nog een belangrijke ontdekking. In die kleine groep van zo'n 15 jongens waren er twee met hetzelfde litteken en verhaal! Ik was dus niet zo "anders" en ondertussen had ik ook van alles gelezen over pylorospasme.
Door het internet is het mij nu nog duidelijker geworden dat ik lang niet de enige ben met een litteken op mijn buik. Zo veel informatie, foto’s, en verhalen van overlevenden. Sommigen moesten net als ik hun schaamtegevoelens te boven komen, anderen waren hun litteken helemaal vergeten totdat iemand er naar vroeg.
Ik stoor me al lang niet meer aan mijn buik. Als iemand op het strand even kijkt, prima. Als de kleinkinderen er naar vragen, leren ze iets meer over opa en de medische vorderingen sinds 1945.
Mijn litteken is een interessant en onontbeerlijk deel van wie ik ben, mijn leven en levensverhaal, en zelfs het verhaal van mijn ouders.
Fred
